Czuję, że życie jest takie specjalnie...

Czuję, że życie jest takie specjalnie.
Żyć - znaczy zapomnieć.
Puścić w niepamięć radochę z małych rzeczy, wiarę u samych podstaw.
Żyć - czyli biec z śmiertelności w nieśmiertelność.
Gnać co tchu przed siebie, bo pensja, bo na życie nie starcza, bo rodzina, bo cały stos piętrzących się jak talerze powodów.
Żyć - znaczy nie umierać z miłości, z tęsknoty, ze szczęścia,
bo w świecie przypadków, wypadków i spadków, nikt już o miłości, radości, tęskności nie pamięta.

Jak kwiat wraz z wiekiem przemija zdolność do tej wspaniałej, słodkiej naiwności.
Do żalów nad głupotką.
Nie widzi się żab, pająków, pszczół i konwalii.
Tylko budynki, szpetne okna, pordzewiałe samochody i dziurawe ulice.

I czasem w tym dorosłym życiu wir wspomnień na mikrosekundę próbuje zaistnieć.
Wir? coś z wodą i wirtualnym światem, tak?

Co wspomnienia znaczą, nikt już nie pamięta.

I trudno wspomnieć, łatwo zapomnieć.

W świecie dorosłych głów,
głowa znaczy nie więcej niż zwykła część ciała.
Nie ma miejsca na głowy marzenne, brzemienne i zmienne.
Bóg nie jest już wielki i mocny,
bo mocne może być piwo, a wielki może być teatr.
W dorosłym świecie nie mieszczą się szlochy, wołania i żale.
Żadna przeszłość, żadne tu i teraz.
Jeśli już to: będzie, zapowiada się, wszystko wskazuje na.

Samotność?
Nie mam czasu.
Wiara?
Nie praktykuję.
Nadzieja?
Nie widziałem.
Bóg?
Zniknął wraz ze zburzeniem kościołów.