Drzewo figowe (Miniatura)

Dzień był piękny, słoneczny. Mimo to czułem jakby promienie słoneczne omijały mnie niczym ludzie trędowatego. Piękno pogody nie wpływało na mnie w żadnym stopniu. W ogóle mało co czułem. Wracałem z mojej szarej pracy, w której byłem szarym pracownikiem. Wracałem powoli, bo to tempo pasowało do mojego szarego życia. Nie miałem się do czego, ani do kogo śpieszyć. Książki, Matthew Stover, Glen Cook, i inny moi jedyni przyjaciele zaczekają. Zaczekają tak cierpliwie jak ja czekam na zmianę swego losu, choć mam świadomość że ta nigdy nie nadejdzie. Każdy dzień mojego życia jest "Kutrem" Łysiaka. Chcę być Cainem, Garretem, Darthem Vaderem, albo chociaż pierdolonym Drzewcem. Nic z tego. Nigdy o niczym nie decydowałem, nigdy nie miałem na nic wpływu. Jestem bardziej bezwolnym Golemem, tyle że widocznie zabrano mi kiedyś siłę fizyczną.

Park wygląda nędznie. Butelki, śmieci, prezerwatywy, gazety, drzewo figowe...

Drzewo figowe?

Tak, jest tam. Stoi samotnie na parkowym pagórku, jak ostatni żołnierz na polu bitwy, lub wyprostowany środkowy palec dłoni, zależnie jaką kto kultywuje kulturę.

Chcę podejść bliżej i zobaczyć to indywiduum ale zderzam się z kimś gwałtownie.

- Przepraszam - mamrocze wywrócony przeze mnie żebrak.

Macham tylko ręką na znak że nic się nie stało i podchodzę bliżej tego cudu natury.

Drzewo jest piękne. Otacza je aura spokoju i majestatu. Park jest często uczęszczany więc został już chyba tylko jeden owoc. Piękny i dojrzały, bez najmniejszej skazy. Chcę go zerwać ale dostrzegam coś po drugiej stronie drzewa. To inny owoc. Taki, jakiego nigdy nie widziałem. Jest piękny jak oglądana sekundy wcześniej figa ale inny, czarny, z delikatnymi kolcami, wydziela piękny zapach przywodzący na myśl kraje Bliskiego Wschodu.

Zrywam go bez wahania.

- No tak - odzywa się za mną czyjś ciepły głos.

Obracam się gwałtownie z owocem w dłoni.

Żebrak patrzy na mnie przenikliwie. Dopiero teraz zauważam jakie ma smutne i mądre oczy. 

Oczy Mędrca Wszechrzeczy.

- Minęło tyle lat - mówi łagodnie. - Co jakiś czas daje wam szansę, a wy wciąż popełniacie te same błędy.

Ogrom wziętej odpowiedzialności, ogrom wagi podjętej decyzji spada na mnie jak głaz.

Zapadam w nicość.